Choiva Nas Pedras Da Citania

Volta polas rúas escuras
alumeadas pola choiva que enfeitiza
as pedras labradas no silencio
de música de cinsas que se esvaen

Cultivo o baleiro nesta vida
onde a Nada reina con sinxela
decadencia de futuras promesas
e a fraga acolle a miña ialma

Non pregunto, pois non me gustan
as respostas que os defensores
do Eterno Destiño claman
coma verdades velenosas e brancas

A choiva que como bágoas
molla o meu pensamento
agocha o coñecemento
que se derrama inexorable
na ignorancia...