Orballo

erguinme no cheiro da túa compaña
que acalmou o adormecido brazo magoado
aínda a noite rexía no mundo
aínda os paxaros non deixaran o niño...

os meus pasos soaron doces
sobor a húmida terra vizosa
aínda sentía o abafo onírico
aínda o raposo andaba á procura...

soaron os acordes antigos
nun vello cravo ben tanguido
aínda as luces eléctricas mancaban os ollos
aínda o galo non saudara o sol...

...mais o orballo alegroume a faciana