Acaso a doce Xenevra
con ollos de amor traizoado
dun egoísta Arthur na distancia
debe renunciar ao infinito?
Acaso non é poesía
a liberdade eterna
que cada mañá os pardaos cantan
ao áspero e doce Lancelot?
Por que esconder na escuridade
de alcobas baleiras de esperanzas
que no esquivo Graal agardan
a inexistencia e existencia da complicidade?
Por que non amosar ao mundo enteiro
sen temor ás maquinacións de Morgana
envexosa no negro Abismo
os teus preciados anhelos?
martes, 19 de febreiro de 2008
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
1 comentario:
Envolveita no brillo dos ollos conmovidos, fico sen palabras.
Grazas,
xenevra
Publicar un comentario