na procura do inevitable

vexo como se detén o tempo
como os seres, as cousas, os movementos máis imperceptibles
vanse parando, paseniño, ate conxelarse por completo
e é entón cando, privado de toda externa sensación,
torno o pensamento cara min, consciente da miña insignificancia,
do non senso de case todo, e valoro certos pequenos,
case esquecidos e probablemente distorsionados, momentos da miña vida
inmersos en cancións, que os engrandecen e dan forma
mentres o mundo volta a xirar, e voltan a later os brancos pulsos nocturnos
nos que me guío na tépeda escuridade,
na procura do inevitable