E unha tenue imaxe
emerxeu do crepitar do lume
mentres sentía o tremer
das miñas mans frías
E a mente ateigada
de imaxes distantes
de actos inconclusos
da memoria inexistente
E o ollar do bosque
de vellas árbores que me arrodean
me agarima con respecto
na invisible esfera do ar xeado
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
1 comentario:
entre masais (m m m m m) emerxe rotundo o romper das foRzas que esvaran (x) e vemos o lume no Ollar do bOsque. Bo poema de fonosimbolismos perfectos. (glups)
Publicar un comentario