O Espertar Do Xerión

No castelo derruído de sonos inconclusos
Entre pregos decadentes de voces moribundas
O círculo incompleto de harmonías silenciosas
Érguese na fría noite de lendas non narradas

As tribos de ignorantes, hipócritas traidores
Que coa súa fachenda enchen o ar de podredume
Verán rondar a Aquela que espreita con paciencia
Os laios dos que a vida tratou con inxustiza

Que agardan a regreso Daquel que non descansa
Mais que dorme ate a chamada hipnótica do druída

Baixo a feiticeira lúa na escuridade do outono
Na espiral gravada en pedra alén da mortandade
Esperta maxestoso aloumiñado polo vento
Aquel que rexe impávido as hordas de defuntos
Que claman liberdade...

Nas Verdes Fragas De Amh-Ghad-Ari

Por camiños tépedos de frouma os lobos ouvean entre fentos e carqueixas
Onde fragas de ancestrais carballos vixían aos que cruzan os seus límites
Onde a néboa con poética presenza agarima os soños dos que agardan
E aniña o negro e esquivo corvo alá nas sombras de almas sen acougo

Entre pedras na lareira que fumega
Vivenzas de encontros entre bágoas de saudade
No sagrado círculo onde entoa o vello bardo
Místicos cantos a tempos xa esquecidos

Na fonte de augas que o druida engalana coas herbas e esconxuros do Eterno
Onde o moucho espreita con sixilo a aqueles de ollar sobaixo e endeble
Onde a maxia de arrecendos e praceres que a lúa outorga coa súa pálida faciana
A miña ialma descansa na fría noite de estrelas que guían a Harmonía