O Dragón E A Vihuela

Escoita, ou grande entre os grandes
como a pesares de sentir a gadaña
na miña caluga aterecida
saen das miñas man sons de eterna harmonía

Non penses que non temo
o claro destino que me agarda
na túa cova de cheirentas promesas
mentres amosas un futuro inexistente

O teu ígneo abafo
que derrete os metais máis nobres
e as antergas pedras do Abismo
desprende a clara presenza da Negra Sombra

Mais o meu espírito
apreixado na putrefacta mazmorra
elévase cos sons da labrada madeira
e dos trazos de sabios bardos

E a liberdade que atopo
non ma poderás levar
con todo o teu odio
nin toda a túa envexa

Agardo tranquilo o meu descanso

No Bosque Nocturno...

Baixo a choiva que semellan doces sons
que a noite entoa entre soños de buxo
os berros que na miña faciana remoen
as diferentes vidas pasadas que non foron
mais puideron ser...

Épicas baladas baixo o voar do corvo
mentres o vento apreixa o meu nome
entre o seu xeado abafo mortecino
e me fan sentir o baleiro pasar das horas
sen acougo...

Non agardo respostas, mais as preguntas
ateigan o meu pensamento formal
mentres idealizo a vida que non entendo
no bosque nocturno de vellas lendas
xa esquecidas...