Baixo arcos revirados da anterga sabiduría
que no silencio de séculos escuros
nos acollen con branca vontade
na traza esotérica do ar invisible
Tralas pedras que agochan os segredos
da néboa que cobre os camiños
de dor entoxicada de mentiras
esmorece cansa a árbore da vida
Fatal orballo de hipócritas linguas
que con unllas envelenadas rasgan a pálida pel
da que profetiza o Destiño sen retorno
ate o Descoñecido Acobillo Eterno
No inmóbil asento de espiñas que se cravan
no alento de quen na lúa ve o sagrado
círculos concéntricos de mística saudade
de quen espera o que ninguén posúe
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
1 comentario:
ás veces, o que ninguén posúe, só se atopa agochado baixo o akelarre anímico de seu ser; non na noite de lúa redonda, senón do sol dos carballos que un día florecerán. Sen mentiras hipócritas. Só con sorrisos de pracer.
Publicar un comentario