Nocturnal Misantropía

A noite cae coa cega infamia
dos que se cren a sí mesmos inmortais
ruíns vermes arrastrándose no fango
que asolaga e abafa a miña gorxa

Inútiles recordos de tempos pasados
paraíso perdido de pálidas caras
que co morto sorrir dos que enganan
atenúan a miña paixón por vivir

O pánico do que dorme quedo
na negra noite, gris presenza
que con ollos fríos me vixían
fanme gritar no silencio infinito

Na néboa nocturna de insomnio provocado
pola inerte man de quen corta o fío
enmarañadas vivencias do neno xa morto
misantropía gravada co sangue da inocencia
na lápida que enterra os soños...