Esvaecerse No Ar

E ela fechou os ollos
e esvaeceuse no ar

Logo de que os pensamentos
que acodían irremediablemente ateigados
de baleiro existencial
no día chuvioso
se quedaran en silencio

Non hai maxia en todo o mundo
coñecido que a leve tan lonxe
de sí mesma
ate o sanguento corredor dos seus soños

E a súa faciana branca e azulada
coma a lúa que a bendice
tórnase translúcida ao esvaecerse no ar
cando pecha os ollos
na ialba que precede á morte...