Medo... esa sensación
de baleiro
e formigas que remoen nas
entrañas da noite
mentres inquedo sono
cun futuro sen ti
Árbore da vida
nunca pensei que foras
mortal
que as túas follas de luz
e sabedoría
secarían no recordo
Sinto medo
e as bágoas non saen
ante a túa ausencia
Infame é o augurio
que non deixa respirar
o presente é infinito
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
1 comentario:
Este poema é precioso, recórdame ao libro "A árbore da cegueira". Ao igual que Baldo Ramos tes moi presentes as árbores,pero seguro que el copiou de ti. XDXD
Juan,xa podes publicar varios poemarios con todo o que escribes, como continúes a este ritmo... deixarás a música para vivir da poesía XD
Publicar un comentario