O Espertar Do Xerión

No castelo derruído de sonos inconclusos
Entre pregos decadentes de voces moribundas
O círculo incompleto de harmonías silenciosas
Érguese na fría noite de lendas non narradas

As tribos de ignorantes, hipócritas traidores
Que coa súa fachenda enchen o ar de podredume
Verán rondar a Aquela que espreita con paciencia
Os laios dos que a vida tratou con inxustiza

Que agardan a regreso Daquel que non descansa
Mais que dorme ate a chamada hipnótica do druída

Baixo a feiticeira lúa na escuridade do outono
Na espiral gravada en pedra alén da mortandade
Esperta maxestoso aloumiñado polo vento
Aquel que rexe impávido as hordas de defuntos
Que claman liberdade...