Canso tras unha noite á espreita
Entre as rochas que arredan os temores
A néboa agarima a miña faciana
Mentres lembro os laios de amarga inquedanza
A fraga nos acolle con calada maxestuosidade
As tebras arrodean a miña coraxe
Os máxicos símbolos que me protexen
Aprestan o meu aceiro cara o silencio
O sangue mergulla o meu calmo sorrir
Mentres ollo cara os corpos sen sombra
O corvo guía a miña ialma
Cara o círculo infinito onde a vitoria agarda
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Ningún comentario:
Publicar un comentario