Non importa a masacre
nas infames pradeiras douradas
ateigadas dos fachendosos
estandartes xa calados
Non importa que as frechas
surquen o ar na vinganza
do corazón que arde
inquedo no eterno odio
Se aqueles que afrentan
a nosa existencia coa súa vida
permanecen na frondosidade
da opulencia e o descanso
de inmerecidos praceres
inútiles recordos de grandeza
que decae ante os seus ollos
no pantano da codicia e o desengano
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
1 comentario:
me voy a arrepentir de haber ganado ^^ mola mola el poemilla ^^ pero ya sabes q m debes una jarra de hidromiel o una birra...
Publicar un comentario